Rozdział 3

Rozdzial 3

Annabeth

 Percy’ego zaatakowała hydra. Ja nie mam swojego sztyletu. Percy wyciągnął miecz i wrzasnął:

 - Annabeth! Uciekaj!

 - Nie zostawię cię tu!

 Hydra zaatakowała. Percy odskoczył i odciął trzy łby potworowi za jednym razem. Na miejscu odciętych głów prawie natychmiast pojawiły się nowe. Chłopak zaklął. Nawet jak na hydrę, potwór był wyjątkowo duży. Jego nogi sięgały Percy’emu do szyi.

 Szybko przypomniałam sobie jak pokonać stworzenie z Tartaru. Ogień. Potrzebuję ognia. Co mogło by się przydać? Raczej nie zapałki. Wątpię, bym znalazła miotacz ognia. Chyba, że taki prowizoryczny.

 Miałam już plan. Paczkę od Hermesa zostawiłam na chodniku. Później po nią wrócę. Podbiegłam do pewnej kobiety. Tłum ludzi stał na placu i przyglądał się walce Percy’ego z dzieckiem Tyfona i Echidny. Ciekawe, co widzieli? Nie miałam czasu się nad tym zastanawiać. Percy potrzebował pomocy. Wyrwałam kobiecie torebkę i popędziłam z powrotem do swojego chłopaka. Moja ofiara nawet mnie nie goniła. Zatrzymałam się kilka metrów przed potworem w celu przeszukania torebki. Na szczęście znalazłam to, czego potrzebowałam. Mianowicie zapalniczkę i dezodorant.

 Spojrzałam na walkę. Percy nieźle sobie radził, ale niedługo opadnie z sił. Hydra była ogromna, więc i powolna. Idealnie.

 - Percy! – krzyknęłam. – Wejdź pod jej ciało!

 Przez małą chwilę miał zaskoczoną minę, ale po chwili zrozumiał. Poodcinał parę głów zanim zaczęły zionąć ogniem i wskoczył hydrze pod brzuch. Nie widziałam, co tam robi, ale poskutkowało. Już po chwili hydra zwaliła się na ziemię. Percy wyskoczył spod niej i poodcinał jej nogi. Mimo braku kończyn, stworzenie nadal było bardzo niebezpieczne. Miało około dwudziestu głów i ziało ogniem. Poradziłam Percy’emu by je jej poodcinał. Podczas gdy on walczył z głowami, ja przygotowałam do użycia mój prowizoryczny miotacz ognia. Podeszłam bliżej potwora.

 Percy walczył jak demon. Błyskawicznie odcinał głowy potworowi. Ten nawet nie zdążył zareagować, a tu nagle: CIACH! Głowy nie ma. Emanowała od niego taka waleczność i pewność siebie. Taka jego strona ujawniała się tylko podczas walki. Wyglądał tak cudownie.

 Otrząsnęłam się z tych rozmyślań. Teraz trzeba pokonać hydrę. Wyciągnęłam zapalniczkę przed siebie, na całą długość ramienia. Następnie przyłożyłam dezodorant jakieś pięć centymetrów od zapalniczki. Mój plan był ryzykowny,żeby nie powiedzieć wariacki. Ale nie miałam innego wyjścia.

 Nacisnęłam przycisk dezodorantu i zapaliłam zapalniczkę. Buchnął ogień. Blask płomieni mnie oślepił. Bił od nich taki żar, że myślałam, że się stopię. Po chwili odzyskałam wzrok. Strumień ognia był jednostajny. Obeszłam całą hydrę. Po chwili została z niej kupka popiołu. Dezodorant się skończył. Zgasiłam zapalniczkę. Spojrzałam na swoje ciało. Nic mi się nie stało. Bogom niech będą dzięki. Podbiegł do mnie Percy.

 - Annabeth! Nic ci nie jest? To było wspaniałe! – powiedział, po czym ją przytulił.

 Ścisnęłam go mocno. Tyson byłby dumny z takiego uścisku. Percy jęknął i skrzywił się z bólu. Odsunęłam się od niego. Chyba nie przytuliłam go tak mocno? Wtedy spojrzałam na jego klatkę piersiową. W jego koszulce była dziura. Na jego skórze było wielka rana. Od obojczyka do końca żeber. Nie była głęboka, ale miała paskudną barwę. Rany chyba nie powinny być żółte, prawda?

 Zrozumiałam. Żółć hydry. Zabójcza.. O bogowie... Ale raczej nie było jej dużo, skoro Percy jeszcze żył. Ale wkrótce dotrze do krwi. A potem do serca, a wtedy... Nie, nie mogę tak myśleć. Musi być jakiś sposób.

 Nie zdążyłam mu nic powiedzieć, bo wtedy pod nami zawalił się chodnik. Zdążyłam pochwycić paczkę od Hermesa i zapadliśmy się pod ziemię. Wpadliśmy do jakiegoś tunelu, który wyglądał jakby był z lochu zamku ze średniowiecza. Sklepienie nad nami się zamknęło. W ścianach błysnęły pochodnie. Nie zdążyłam się rozejrzeć, bo Percy krzyknął przeraźliwie z bólu i padł na kolana.