Rozdział 1

Rozdzial 1

Annabeth

 Ocknęłam się. Nie otworzyłam od razu oczu. Czułam pod sobą nierówną, twardą i zimną powierzchnię. Zapewne skały. Dla upewnienia się, wciągnęłam powietrze. Było wilgotne i nieświeże. Tak, byłam w jaskini.

Odważyłam się otworzyć oczy. Na początku nie widziałam nic, lecz powoli mój wzrok przyzwyczajał się do wszechogarniającej ciemności. Nie było widać praktycznie nic. Nie widziałam nawet sufitu. Przekręciłam głowę i poczułam ból. Musiałam być nieprzytomna bardzo długi czas, gdyż całe ciało mi zdrętwiało. Ostrożnie usiadłam i rozejrzałam się. Nie widziałam żadnych ścian. Musiałam być w wielkiej grocie. Mój oddech odbijał się echem od skał.

Nagle, oprócz mojego oddechu usłyszałam czyjś inny, spokojny. Tętno mi przyśpieszyło i zastygłam na chwilę w bezruchu. Zaczęłam powoli wstawać, ignorując moje protestujące kości i stawy. Kiedy już wstałam, zaczęłam iść po omacku przed siebie, wyciągając ręce. Zrobiłam kilkanaście kroków a wtedy moje dłonie natrafiły na skalną ścianę. Zaczęłam iść wzdłuż niej. Nie wiem, po co. Może coś odkryję? Tylko co? Następną skałę? Moje rozmyślania przerwało potknięcie się o coś. Wyłożyłam się na podłogę, ocierając się przy tym twarzą o ścianę. Poczułam piekący ból w policzku. Odwróciłam się, aby spojrzeć o co zahaczyłam.

Okazało się, że były to nogi jakiegoś chłopaka. Przyjrzałam się mu dokładniej. O bogowie... To nie był „jakiś chłopak”, tylko Percy. Mój Glonomóżdżek. Był nieprzytomny. Pewnie też dali mu chloroform. Ale dlaczego jeszcze się nie obudził? Może powinnam to zrobić? Nie mam nic do stracenia. Spróbuję.

 - Hej, Percy – powiedziałam, potrząsając nim. – Obudź się.

Nie reagował. W desperacji zaczęłam krzyczeć i trząść nim mocniej.

 - Percy! Obudź się! Hej!

Mruknął coś w odpowiedzi, a potem otworzył oczy. Mocno się do niego przytuliłam.

 - Annabeth? Co się stało? Gdzie jesteśmy? – zapytał i usiadł. – Rany! Co ci się stało w twarz?

 - To nic takiego – zapomniałam o moim zdartym policzku. - Nie mam pojęcia gdzie jesteśmy, Percy. Ani jak tu trafiliśmy – powiedziałam zmieniając temat. – Walczyłam z Erynią przed domem...

 - Czekaj – przerwał mi. – Ja też walczyłem z Erynią – przynajmniej zamierzałem – ale wtedy, ktoś złapał mnie od tyłu i...

 - ... i przystawił ci dłoń do twarzy – dokończyłam zdanie za niego. Spojrzał na mnie zaskoczony. – Mnie też to spotkało. W dłoni tego kogoś był chloroform. Silny środek odurzający.

Zaczęła dochodzić do mnie prawda. Ktoś nas porwał. Ale po co? I kto? Przecież pokonaliśmy Kronosa i Gaję. Kto inny mógł nas uprowadzić? Spojrzałam na twarz mojego chłopaka. Po jego minie wywnioskowałam, że musiał zastanawiać się nad tym samym, co ja.

 - Musimy przeszukać tę grotę – powiedziałam.

 - Szkoda, że prawie nic nie widać.

 - Pewnie nie masz Orkana, co? -  zapytałam z głupią nadzieją w głosie. Wtedy mielibyśmy jakieś źródło światła. Marne, ale zawsze. No i przy okazji broń.

Percy zaczął grzebać w kieszeniach, ale wiedziałam, że to nic nie da.

 - Nie mam. A może ty jakimś cudem masz swój sztylet?

 - Chciałoby się.

 - No cóż, trzeba będzie szukać po omacku.

Przytaknęłam. Wstaliśmy i złapaliśmy się za ręce. Ruszyliśmy wzdłuż ściany. Szliśmy i szliśmy. Sunęłam ręką po skale. Nagle natrafiłam ręką na coś małego i włochatego. Przypatrzyłam się temu.

 - Pająki! -  wrzasnęłam i odskoczyłam na Percy’ego.

Chłopak nie spodziewał się tego i upadł na ziemię. Ja wylądowałam na nim. Szybko się ogarnęłam. Wstając, pociągnęłam Glonomóżdżka za sobą.

 - Przepraszam.

 - Spokojnie, wiem, że boisz się pająków

Uśmiechnęłam się z zażenowaniem. Myślałam, że po spotkaniu z Arachne mój lęk trochę się zmniejszył, ale nic z tego. Po raz nie wiem który rozejrzałam się po grocie. Nie wiem po co, bo przecież było całkiem ciemno. Wtedy zobaczyłam coś na ścianie, kilka metrów od nas. Jaśniało w ciemności przytłumionym, jasnoniebieskim światłem. Podeszłam do szybko do źródła światła. Na początku mnie poraziło, lecz wkrótce ujrzałam znak. Delta. Znak Dedala. Labirynt.

**********************************************************

Cóż, rozdział trochę krótki i nudny, ale to tylko wprowadzenie. Następny jutro. Pozdrawiam tych, którzy czytają moje wypociny :)