Rozdział 6

Rozdzial 6

Percy

  Przed nimi pojawiła się Steno. Włożyłem do kieszeni rękę i wyciągnąłem Orkana w postaci długopisu. Węże na głowie gorgony były tak samo intensywnie zielone jak zapamiętałem. Jej nogi koguta przykrywała sukienka w kwiaty. Na biodrach miała założony szeroki pas, do którego miała przypięty termos i batoniki w srebrnej folii. Uśmiechnęła się szeroko na nasz widok i powiedziała:

  - Percy, Annabeth! Witajcie moi znajomi! Jaka szkoda, że muszę was zabić.

  - Cześć Steno! – przywitałem się. – A gdzie się podziewa twoja siostra, jeśli można wiedzieć?

  - Ach, nie martw się o nią. Może jeszcze ją spotkacie. Oczywiście o ile przeżyjecie.

  - Nie chcę ci psuć humoru, ale nas jest dwoje, a ty jesteś jedna.

  - Nie chcę ci psuć humoru, chłoptasiu, ale oboje jesteście ranni i z tego co widzę, tylko ty masz broń. – Uśmiechnęła się szyderczo.

  No tak, cenna uwaga. Ale wciąż możemy ją pokonać. Ja sam zabijałem ją i jej siostrę, Euryale, mnóstwo razy. A teraz mam jeszcze Annabeth do pomocy.

  - O to bym się nie martwił – odparłem. – Jeśli mogę wiedzieć, co masz przypięte do pasa?

  - Och, a po co ci to wiedzieć? Zaraz umrzesz, ty i twoja panienka, i  to ci się już nie przyda. Lecz jeśli koniecznie chcesz wiedzieć, jest do pokarm bogów.

  Annabeth ścisnęła mocniej moją dłoń. Była jakoś mało rozmowna. Zwykle to ona rozmawiała z potworami.

  - A na co potworowi nektar i ambrozja? – spytałem.

  - Bogowie – mruknęła. – Będziemy tak stać i ględzić czy zaczniemy walczyć?

  - Jak sobie chcesz – odpowiedziałem i ruszyłem do ataku.

  Zdjąłem zatyczkę z Orkana i miecz błysnął niebiańskim spiżem. Węże na głowie gorgony, jak dotąd spokojne, teraz zasyczały i splunęły mi jadem w twarz. Odchyliłem się w bok i obciąłem węże po prawej stronie głowy Steno. Teraz to ona zasyczała i rzuciła się na mnie. Nim zdążyłem zareagować, uczepiła się mnie, tnąc moje ciało pazurami. Strasznie mocno do pnie przywarła. Próbowałem ciąć ją Orkanem, ale skutecznie blokowała mi ruchy.

  W czasie tej szarpaniny, Annabeth podeszła od tyłu do gorgony przyczajona, jak lwica podczas polowania. Choć była upiornie blada, miała podkrążone oczy, zdarty policzek i poczochrane włosy, wyglądała przepięknie, jak zawsze. Jej piękne szare oczy jaśniały inteligencją. Czasami, gdy była mocno zamyślona albo rozwiązywała jakąś niesamowicie trudną zagadkę, przypominała swoją matkę, Atenę.

  Skup się, Percy, upomniałem sam siebie. Jak już wspominałem, Annabeth podeszła od tyłu do siostry Meduzy i z szybkością geparda zerwała pas z gorgony. Tym sposobem rozluźniła jej uścisk i odsunęła ją trochę ode mnie. Wbiłem jej w brzuch i Steno padła na podłogę. Po kilku sekundach została z niej tylko garstka pyłu. I dwie gliniane buteleczki. No tak. Krew gogrgony.

  - Potwór odesłany z powrotem do Tartaru.  – Odetchnąłem z ulgą.

  Przeniosłem wzrok na Annabeth. Stała przy pochodni wpatrzona w pas i marszczyła brwi. Podniosłem buteleczki i wsadziłem je do kieszeni bluzy. Następnie podszedłem do Annabeth i objąłem ją w pasie. Drgnęła zaskoczona, ale po chwili rozluźniła się i oparła o mnie plecami. Rana na mojej piesi mocno mnie zapiekła i gwałtownie wciągnąłem powietrze.

 - O jeny, zapomniałam o twojej ranie. Przepraszam – zreflektowała się.

  Annabeth odpięła od pasa termos z netkarem i batonik z ambrozją, po czym schyliła się i odłożyła pas na kamienną podłogę. Potem odwróciła się do mnie. Podała mi termos, a sama otworzyła batonik. Spojrzała na mnie krytycznym wzrokiem, jakby oceniała moje obrażenia. Oprócz pamiątki po spotkaniu z hydrą, miałem liczne zadrapania na rękach, brzuchu i szyi. Chyba nie muszę mówić, że moje ubrania były podziurawione. Właściwie z koszulki zostały już tylko strzępy, ale lepsze takie ubranie, niż żadne.

  Annabeth oderwała kawałek ambrozji i włożyła mi go do ust. Sama oderwała sobie kawałek o połowę mniejszy od mojego. W miarę jedzenia ambrozji po moim ciele rozchodziło się przyjemne ciepło. Żywność bogów miała smak jajecznicy zrobionej przez Annabeth. Przyjrzałem się mojej dziewczynie. Jej skóra przybrała zdrowy kolor, sińce pod oczami zniknęły, tak samo, jak otarcie na policzku. Rana na przedramieniu także zniknęła, lecz zostawiła po sobie bliznę cienką i bladoróżową.

  Spojrzałem na siebie. Zadrapania zniknęły i ogólnie czułem się lepiej, lecz rana na klatce piersiowej jak była, tak jest. Jasne, ból nieco zelżał, ale rana się nie zrosła. Ciężki przypadek. Oczywiście miałem krew gorgony, ale nie chciałem ryzykować. Krew z lewej połowy ciała leczyła z wszelkich ran i chorób, a ta z prawej połowy gwarantowała szybką i bezbolesną śmierć. A może na odwrót...? Tak czy inaczej wolałem nie ryzykować.

  Annabeth przyjrzała się mojej ranie.

  - Hmm... Miałam złudną nadzieję, że po ambrozji rana zniknie.

  - A w tej twojej książce nie piszą, jak się tego pozbyć?

  - Piszą, ale nie mamy odpowiednich materiałów. Jak zresztą widzisz, nie mamy prawie niczego.

  - Myśl pozytywnie. Jak to nie mamy? A Orkan, ambrozja, nektar, krew gorgony...

  - Krew gorgony?

  - ... książkę, pas. Właśnie, pas. Dlaczego mu się tak przyglądałaś?

  - Sam zobacz.

  Podała mi pas. Obejrzałem go z jednej i drugiej strony, ale nie zauważyłem niczego wyjątkowego. Zwykły brązowy pas ze skóry.

  - Ale tu nic nie ma. – Annabeth przewróciła oczami i palcem wskazała mi miejsce na pasie.

  Przyjrzałem się wskazanemu miejscu dokładniej. Było tam coś napisane. Podszdłem bliżej do pochodni, aby lepiej widzieć. „Najecie się do syta, w miejscu, gdzie przebywa Afrodyta”. Zmarszczyłem brwi i oddałem pas Annabeth.

  - Więc mamy szukać Afrodyty, tak? – zapytałem.

  - Na to wygląda – odparła.

  Mieliśmy do wyboru dwie drogi. Jedna była kontynuacją kamiennego tunelu z pochodniami, za to druga była długim korytarzem, ze ścianami pomalowanymi na różowy, miodowymi panelami i zwisającymi z sufitu lampami okrytymi fioletowym abażurem. Z korytarza unosił się zapach jaśminu, kwiatów i ciasteczek.

  - To zbyt oczywiste – stwierdziła Annabeth.

  - Lepsze to niż ten tunel. – Wzruszyłem ramionami.

  - Wiesz, wcale nie mam ochoty na spotkanie z Afrodytą, ale jeśli tam ma być jedzenie, to mam ochotę tam pobiec.

  - Więc chodźmy.

  Zebraliśmy swoje rzeczy i ruszyliśmy pastelowym korytarzem.